Son bir yılda beşinci altıncı kez yaşadığım bir Dejavu’du bu… Bugün karnımızı doyurmak için komşumuzun yirmi yaşındaki yakışıklı oğlu Faruk’la Olivium alışveriş merkezindeydik.
Yemek katına çıkmak için asansörden başka alternatifim olmadığı için doğruca asansör önüne gittik.
Ben asansörün kapısına yakınım Faruk’sa asansörü çağıran düğmenin yanında, çünkü ülkemizde asansörlere öyle bir rağbet var ki, insanlar iki metre yürüyeceğim merdiven çıkacağım diye korkuyor.
Asansör kapısı her açıldığında içerisi tıklım tıklım, bu yüzden de Faruk sürekli düğmeye basıp asansörü bizim bulunduğumuz kata çağırdı.
Hem kalkıp “kalçam ağrıyor, dizim ağrıyor, bileğim ağrıyor” deniliyor hem de iki metre yürüyeceğim merdiven çıkacağım diye korkuluyor.
Yaklaşık beş dakika sonra kapı üçüncü kez açıldı, içeride iki kişilerdi ve beni asansöre almamak için beni görür görmez asansörün kapısını düğmeye basarak kapatmaya çalıştılar.
Ama unuttukları bir şey vardı, bu sefer yanımda Faruk vardı, Faruk düğmeye basıldığını anlayınca, hemen kapının açılması için o da dışarıdaki düğmeye hızlıca bastı ve asansör içindekiler şaşkına döndü.
Ben tekerlekli sandalyemle hemen asansöre girdim, arkamdan da Faruk geldi. Öyle sert baktık ki asansörün içinde bulunan adamla kadın bir kat sonra asansörden indiler.
Bizde yemek katına çıkıp bir güzel karnımızı doyurduk.
Madem muhafazakarsın, ananı karını kızını kıskanıyorsun, o zaman evinde oturacak yemeğini giyeceğini evine sipariş edeceksin.
Beni ve benim gibi engellileri asansöre almayarak anca insanlık kaliteni ortaya koyuyorsun, namusunu kurtarmış olmuyorsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder