Engellilerle ortak derdimiz...

1996 yılından beri bu pencerede ayaktayım,
1996 yılından beri bu 5-6 basamağı inip çıkıyorum... 

Bir kaç gün önce teyzemin ortanca kızı ve ailesiyle beraber Erey çay bahçesinde bir saatlik bir sohbetim oldu. Bu sohbetimiz güzeldi, ama hava serindi ve ikizleri Aras ile Asya'nın hemen canı sıkıldı. İstediğimiz halde daha fazla sohbete devam edemedik. 

Sohbet sırasında bir ara teyzemin kızı bana "Abdullah ağabey o evde oturmak için neden ısrar ediyorsun?" Dedi. Bu lafın üzerine ben nereden geldiğimi şaşırdım, afalladım ve "hayır, ne alaka! Ben böyle bir şey demedim, yıllarca uğraştığım halde o evden ayrılmak istemeyen evdekilerdi. Demek arkamdan böyle konuşuyorlar, ben kesinlikle kabul etmiyorum. Gerçi büyük kardeşim 2016 yılında o lafı benim gözüme bakarak arkadaşım Vedat Kürşün'e de söylemişti" dedim. 

Canım çok yandığı için teyzemin kızına yumdum gözümü açtım ağzımı. "Ben yıllarca uğraştım, ama o evden çıkmak için kimseyi razı edemedim, çünkü hepsinin keyfi yerindeydi, gezip tozuyorlardı. Kimsesi o evden çıkmak için bana destek olmadı. 

Benim en güzel 25-26 yılım güneş görmeden, apartmanın girişinde 5-6 basamak olan, tuvaleti banyosu mutfağı dar bir evde geçti ve bitti. 

Şu an ekonomik sıkıntı içine girdiklerinden duruma beni ortak etmeye çalışıyorlar merak etmeyin" dedim ve aşağıdakilerinin bazılarını gözlerim yaşararak ekledim. 

"

Yedi sekiz ay önce büyük kardeşimle şöyle bir konuşmam oldu... Bana 25 yıldır umursamadıkları bir konuyu açtı ve "ağabey babam iyice ağırlaştı, annem zaten sana bakıyor, bu yüzden annemin işleri iyice arttı. Bu saatten sonra benim ev almam çok zor, küçük kardeşimin de öyle bir niyeti yok. Biz şu an sizin oturduğunuz evi satıp veya kiralayıp, üzerine ekleme yapalım başka bir yerden iki katlı düzayak bir yere geçelim. Hem bizim aile hem sizin aile beraber oturmayı düşünelim artık" dedi. 

O gün bugündür, aylardır ben bir türlü kendime gelemedim, çünkü beni ve annemi 25-26 yıl güneş görmeyen, tekerlekli sandalyemle kendim girip çıkamadığım bir evde hapis tutulurken hiç kimsesinin aklına gelmedim. 

Ben, 1996 yılında tekerlekli sandalyeli hale geldikten sonra babama defalarca mantıklı seçenekler sunarak “bu evi satıp düzayak ev alalım” dedim, “bu evi kiraya verip düzayak eve kiraya gidelim” dedim, “bu evi ipotek edip ev alalım” dedim. Ama isteklerime 25 yıl boyunca babam ve evdeki herkes uyarılarıma kayıtsız kaldı, herkes bana "hayır" dedi. 

En son 2013 yılında apartmanın girişinde bulunan 5-6 basamağın önünde anne babama "şu merdivenden kurtulalım, iyice yaşımız ilerledi" dedim, her ikisi de bana "biz sana bakıyoruz, yaşlanmayacağız, kimin yaşlanacağını Allah bilir" gibi saçma sapan laflar dediler. Bende o gün bir karar verdim ve konu hakkında bir daha ağzımı açmadım, açanın da ağzını kapattım. 

Benim 2004 yılında yürüyebilme umudum ortaya çıktı, on beş yıl boyunca defalarca "egzersizlerimde ve yürümelerimde yardım edin de kendimi taşıyacak hale geleyim veya yürüyeyim” dedim, ama yine beni kimsesi umursamadı. Bana egzersiz konusunda annem harici kimsesi bir kez bile yardım etmedi, el sürmedi. Babam yılda bir kaç kez yardım etti, ama her iki kardeşim bana hiç elini sürmedi. Sonuçta ben yürüyemedim, çünkü annemin gücü bir yere kadar yetti, benim gücümse artık tükendi ve bende bıraktım. 

"Yaşım yirmiden elliye dayanmış, bu saatten sonra bu evde tıkılı kalsam ne olur, kalmasam ne olur. Yarın bir gün ölüp gittiğimde bu evi satıp kendilerine iyi bir ev alırlar artık." Ne yapıyım, ne diyeyim. 

2013 veya 2014 yılı içinde anne babamla apartmanın merdiveninden inerken amcam geldi ve anneme "sen bırak, babasıyla beraber aşağı biz indirelim" dedi. Babam tekerlekli sandalyemin arka tarafında, amcam ön tarafta, o 5-6 basamağı inmeye kalktık ama öyle bir savrulduk ki, neredeyse iki üç metre sonra yolun ortasında durabildik. 1996 yılından bu yana 19-20 yıldır eve girip çıktığım o merdivenden inip çıkmayı kolay sanan amcam, o gün bana "Abdullah bu merdivenler zor oluyormuş, biz bu evi değiştirmeyi düşünelim artık" dedi, ama o gün o konu kapandı. Yine aynı günlerde Olivium alışveriş merkezinde babam yanıma geldi ve "yıllarca bana evi değiştirelim dedin ama ben kabul etmedim, düşüncesiz davrandım" dedi. Bende “baba sen sadece kendini suçlama, bu dünyada herkes kendini düşünür. Hadi sen düşünemedin, hadi sen beni dinlemedin, hadi umursamadın ama amcam, kardeşlerim neden hep kendini düşündüler, akrabalarım neden annemle beni umursamadılar, neden kimsesi sana akıl vermedi” dedim. “Sen canını sıkma, bu sadece seninle ilgili değil artık” dedim. O günlerden sonra hem amcamın hem babamın umurunda olmadığımı anladım, daha doğrusu kimsenin umurunda olmadığımı anladım. 

Eğer amcam, babam ve kardeşlerim annemle beni önemseselerdi, zamanında iyi bir eve taşınmış olsaydık veya egzersizlerimde bana doğru dürüst destek olsalardı, annem bu kadar yıpranmaz, yorulmazdı ve bende kendime bakacak hale gelirdim. 

Farkındalar mı acaba? 25-26 yıldır benim halledemediğim tüm işleri annemin hallettiğini... Tırnaklarımın kesilmesi, banyo klozet işlerimi, soyunup giyinme işlerimi, yemek içecek ihtiyacımı annemin hallettiğini, yataktan tekerlekli sandalyeye kalkarken veya tekerlekli sandalyeden yatağa yatarken hep anneme ihtiyacımın olduğunu. 

Annem, 25-26 yıldır iki kişilik yaşam sürüyor. Hadi bana acımadı kimsesi, anneme neden acımadılar? 

Bunun yanı sıra; 25 yıldır istediğim zaman eve girip çıkamadığım için veya evimize tanıdıklarım gelemediği için hiçbir zaman sosyal yaşamım olmadı, olamadı. Hiç bir zaman, arkadaşım dostum sevgilim eşim çocuğum olmadı, çünkü annem babam hep yanımda olduğundan kimseyle sıkı fıkı olamadım. 

Yanıma gelmek isteyen gelmedi/ gelemedi, çekindi. 

Şimdi anne babama kardeşlerime bunu desem, “sana engel mi olduk, saçmalıyorsun” derler, şu an “arkadaşım dostum sevgilim gelecek siz üç beş saat bir yerlere gidin rahatça sohbet muhabbet edelim, yiyip içelim, eğlenelim, film seyredelim" desem, kabul ederler mi? Acaba. Anne babamı bırak, kardeşlerim bile karşıma dikilir. 

Ben beyin kanaması geçirdiğim günden beri 25-26 yıldır his kaybı olmayan bir kişiyim, ben beyin kanaması geçirdiğim günden beri 25-26 yıldır maddi yükünü kendi taşıyan birisiyim, ben beyin kanaması geçirdiğim günden beri 26 yıldır akıl fikir zeka bakımından kendini yönetebilen birisiyim. Ne olurdu bu evde beni çürütmeselerdi, beni kendine bakabilecek hale getirselerdi. 

Kardeşlerim ve babam, 25-26 yıl boyunca o kadar çok kendilerini düşündüler ki, o kadar çok beni ve annemi umursamadılar ki, artık bende bittim annem de. 

Babam ve kardeşlerim 25-26 yıl boyunca çok güzel bir şekilde hayatlarını yaşadılar, ama ben yürüyebilmek için annemle egzersiz ve yürümeler yaptım. Şu anda da apartmanın merdiveninden inip çıkmak için yeğenimi çağırıyorum, o beni dışarı çıkartıyor eve sokuyor. Eve girmek istediğimde yeğenimi bulamazsam, o apartmanın girişindeki beş altı basamağı annemle beraber yalnız çıkıyorum, eğer düşsek herkes "neden bizi çağırmıyorsunuz?”, “neden beklemiyorsunuz?” Der. Hiç farkında değiller ben 25-26 yıldır onların keyfini bekliyorum. 

Ben 25-26 yıldır güneş görmeyen, rampası olmayan, banyosu mutfağı balkonu dar, resimde gördüğünüz pencerede hapisken; amcam Ali Osman Ünal her şeye karıştı, tek derdi dernek vakıf Cami Kabe oldu ve babamı hep baskı altında tuttu. Babam Hüseyin Ünal ise amcamın yolundaydı hep, gezdi tozdu eve istediğinde uğradı, annemle beni bir kez bile dinlemedi ve hep başkalarının ne dediğini önemsedi. Kardeşim Ercan Ünal evlenip gitti, hayatını yaşadı. Diğer kardeşim Ertan Ünal eve uğramadı, hayatını yaşadı. Tüm muhafazakarlar gibi bizim ailede sadece kendini düşündü, gezdiler tozdular, yediler içtiler, hayatlarını yaşadılar. Onların gözünde terör örgütü liderleri Fethullah Gülen, Abdullah Öcalan kadar bile değerim olmadı. Annemle beraber hiçbir zaman insan yerine konulmadık, annemle beni bu evde çürüttüler, çürüttüler, çürüttüler.