Araç yolunu kullanma nedenim...

Bazen insanımız bizim neden araç yolunu kullandığımızı sorgular, bazısı bizi anlasa da bazısı "anlıyorum" der kafa sallar geçer. Biz engellilerin en büyük dertlerinden biride kaldırım ve rampalara park eden araçlardır. Sürücülerimiz o kadar dikkatsiz o kadar umursamaz ki yaptıkları hatanın farkında değil. Kaldırım ve rampalara park edilen bu araçlar sayesinde bizler araç yolunda seyir yapıyoruz ve bu da çok tehlikeli oluyor.

“Engelli” miyiz, yoksa “engelleniyor” muyuz?

Yaklaşık 19 yıllık tekerlekli sandalyeli bir engelliyim, engelli yaşamının büyük bir bölümünü evde geçirdikten sonra son beş yılını akülü tekerlekli sandalyesi ile sokaklarda sosyal yaşama katılmaya ve kendini topluma kazandırmaya çalışan bir bireyim.

Aslında kendisi için bir şeyler yapmaya çalışan biri gibi gözüksem de, ben gelecekteki engelliler ve sağlıklar için farkındalık yaratmaya çalışan biriyim. Benim yaşadığım zorluğu sorunu sıkıntıyı geleceğimiz yaşamasın diye uğraşan bir kişiyim.

Ben "engelli" kelimesini kullanırım ve bu kelimenin bizlere daha uygun olduğunu düşünen bir kişiyim.

Bizler; binalarda ve mağazalarda, kaldırımlarda ve rampalarda, trafik ışıklarında yaya geçitlerinde, toplu taşıma araçlarında ve istasyonlarında, parklarda bahçelerde, sinemada tiyatroda müzede, kısacası yaşamın her yerinde engelleniyoruz, bizi engelliyorlar.

Bizler için ayrılmış park yerlerine park ediliyor, bizler için yapılmış rampalar kullanılıyor, bizler için yapılmış tuvaletler kullanılıyor, bizler için yapılmış asansörler kullanılıyor.

Belediyelerimiz, kaldırım, rampa veya sarı çizgi yapmayı bilmiyor, insanımız kaldırımda rampada yürümeyi bilmiyor, şoförler aracını nasıl kullanacağını nereye park edeceğini bilmiyor.

Bu toplumun tepeden tırnağa eğitilmesi bilinçlendirilmesi gerek, şu anki nesil için yapacak pek bir şeyin olduğunu sanmıyorum, ama şimdilerde ilköğretime başlayan minik beyinlere “engelli” bireyler doğru düzgün tanıtılırsa eğer, yirmi otuz yıl sonraki sağlıklılarımız ve engellilerimiz çok daha farklı bir yaşama kavuşur.