Sağlık ocakları

Bugün ilaçlarımı yazdırıp almak için ilk önce sağlık ocağına daha sonrada eczaneye gittim, gittiğime pişman da oldum. 

Sağlık ocağının olduğu binaya ulaşamıyorum, çünkü kaldırımın rampası yok, kaldırıma çıksam bile sağlık ocağı girişindeki rampa, dar ve dik.

Bırakın tekerlekli sandalyemin o rampadan geçmesini bir bebek arabası bile o dar rampadan geçemez. Sağlık ocağı içerine giremediğim, bina içine giren bir bayana nüfus kağıdımı ve istediğim ilaçların listesini verdim ve “görevliye verir misiniz o ne yapacağını biliyor” dedim.

On beş yirmi dakikayı aşkın bir süre, sıcakta sokakta bekledikten sonra sıkıldım ve içeri haber gönderip “engelli biri bekliyor neden evraklarım gelmedi” diye sordurttum. İçeriden her zaman benimle muhatap olan görevli geldi ve bana doktor değişti bu yüzden bilgileri kontrol ediyor” dedi.

İşleri güçleri iki dakika muayene edip bol bol ilaç yazmak, ilaç depolarındaki ilaçları tüketmek… Kimsesi, beni sağlık ocaklarının insanlara sağlık verdiğine inandıramaz.

Dışarıdan konuşmak kolay, sağlık ocağına işi düşmeyen insanlar “dır dır” öter ve “sağlık ocakları çok faydalı iş yapıyor” derler. Sorsam “sağlık ocağında kaç defa işin oldu” desem, gık çıkarmaz. Sağlık ocağı doktorlarının işi gücü hastayı doktora sevk etmek,  bolca antibiyotik yazmak. Birde benim gibi hastalığı olan kişileri muayene etmeden kapı önünden ilaç yazmak.

Hem sağlık kurumu binası içine girmem engelleniyor, hem kimlik numaram girilerek iki dakikada her türlü bilgime ulaşılıp yapılacak bir iş için neredeyse yarım saattir sıcakta sokakta ortasında bekletiliyorum. Kızdığım öfkelendiğim için bana haksızsın gözüyle bakılabilir ama bu bir eziyetten başka bir şey değil.

Her mahalleye bir Sağlık ocağı kuruldu, her mahallede olması gerekli zaten. Sanki bu kurumlar sağlık hizmetinden çok bazı sektörlerin karnını doyurmak için varlar.

 

Sağlık ocakları; sağlık sektörü ve çalışanlarının, eczane ve çalışanlarının, ilaç üreticileri ve çalışanlarının istihdamını sağlamak karınlarını doyurmak için varlar.