Egzersiz almak için Özel Sempati özel eğitim merkezine gitmek için dışarıya çıktım, ama tuvalet ihtiyacım ve atm'yi kullanmak için Olivium alışveriş merkezine gittim.
En üst kata dördüncü yemek katına çıkmak için her zaman kullandığım asansörün önüne gittim.
Asansör kabini önü yine asansörü kullanma ihtiyacı olmayan sağlıklıyla doluydu...
Üçüncü gelen asansöre boş olduğu için anca girebildim. Tam kabinin kapısı kapanacakken ellili yaşlarda olan bir erkek bir kadın kabin içine girdi. Her ikisine de bir yada iki defa "girmeyin sığmayız" dediğim halde tekerlekli sandalyemi ite kaka içeri girdiler.
Ben "içeri girmeyin" uyarısı yaptığım halde, içeriye girdikten sonra erkek olan bana "sandalyeyi biraz daha kenara çeksen" gibi "bizi çok sıkıştırdın" gibi "yan tarafa doğru gitsen iyi olur" gibi laflar söyledi.
Kimse anlamıyor mu? Anlamak mı istemiyor? Veya ben mi anlatamıyorum?
Bu tekerlekli sandalyeler o asansörlere zar zor sığıyor. Bu sandalyeyi itip kakmak veya zorlayarak sıkıştırmaya çalışmak anca sandalyenin yürüyen aksamına zarar veriyor.
Baktım susmuyor hala konuşuyor "yukarı çıkarken yürüseniz ne olur" dedim, o “karışma sen” dedi, bende "yazık o bacaklarınıza" dedim.
Baktım susmuyor hala konuşuyor "yukarı çıkarken yürüseniz ne olur" dedim, o “karışma sen” dedi, bende "yazık o bacaklarınıza" dedim.
Tam asansörden çıkış yapacağımız sırada erkek olan bana "sen çok huysuzsun" diyerek gıcık bir şekilde gülümsedi, dalga geçer gibi yaptı ve sonra da bana bakarak "Allah biliyor kimi bu sandalyeye oturtacağını" dedi.
İnsanımızın küçük bir kesiminin biz engellilere bu şekilde baktığı söylenirdi, bunu duyardım, ama hiçbir zaman inanmaz "uydurma" "yalan" "dedikodu" derdim, insanımıza bunu yakıştırmazdım.
İnsanımızın küçük bir kesiminin biz engellilere bu şekilde baktığı söylenirdi, bunu duyardım, ama hiçbir zaman inanmaz "uydurma" "yalan" "dedikodu" derdim, insanımıza bunu yakıştırmazdım.
Bir insanoğlu nasıl bu kadar alçalabilir, bu kadar vicdansız duygusuz aşağılık olabilir.
Bu duyduğumu kulaklarım kabullenmiş olsa da beynim kabullenemiyor, ret ediyor.
Asansörde yaşadığım o bir iki dakika her aklıma geldiğinde gözlerim yaşarıyor, çünkü kendim için değil, diğer engelliler için üzülüyorum.
Yaşadığım bu saçmalık karşısında diğer engelli arkadaşlarımın benim kadar dirençli veya soğukkanlı olabileceklerini sanmıyorum.
Biz engelliler hiç tükenmeyeceğiz hep doğmaya devam edeceğiz; trafik kazalarında, yüksekten düşmelerde, doktor hatalarında, silahlı yaralanmalarda bizler hep var olacağız.
Kim ne derse desin; bu ülke insanının bir bölümün biz engellilere kin nefret öfke besliyor, bizlere Yaradanın lanetlediği bir varlık gözüyle bakıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder