Kadıköy'e gidip de gelememek var...

Dün Kadıköy'e gitmek istedim, ama gidemedim çünkü Marmaray'ın Ayrılıkçeşmesi istasyonunda bulunan asansörün sorun çıkartmasından çekindim. 

Kadıköy'e gidip de gelememek var, geri dönmek istediğinde asansörün çalıştığını görememek var... 

Şikayet etmeyip harekete geçen benimde gönüllü olarak destekte bulunduğum Kadıköy Acıbadem'de öncelikli projesi MDM (Malzeme Değerlendirme Merkezi) bulunan Ahtapot Gönüllüleri Sosyal Dayanışma ve Sportif Faaliyetler derneğine gitmek için yola çıkmak artık benim gibi bir tekerlekli sandalyeli için çok zorlu olmaya başladı.

Dün günlerden Salı olduğundan son beş yıldır yaptığım gibi saat 17:00'de Özel Sempati özel eğitim ve rehabilitasyon kurumuna egzersiz eğitimi almaya gitmem gerek. 

Şimdi kalkıp Marmaray ile Kadıköy'e gidersem ve dönüş yapmaya kalktığımda asansör bozuk olursa geri dönemem ve kuruma yetişemem egzersiz eğitimimi alamam. 

Bu eğitimi bir kez almamak sorun değil, ama "saatimde kurumda olamamam" demek, "hem kurumun hem diğer öğrencilerin hakkını yemem, yapılan programın mahvolması" demek. 

Bir kaç ay önce Milli Eğitim Bakanlığı bu kurumlara aldığı bir kararı gönderdi... Bu karara göre özel eğitim kurumlarına kamera koyma zorunluluğu getirildi ve bu kurumların çalışma sistemi kamera ile kontrol edilmeye başlandı. 

Bu kameralı sistemden çıkan görüntülerin kontrol edildiğini sanmıyorum, ama bu kameralar herkeste bir çekingenlik bir korku yarattı. 

Bu korku sayesinde bu özel kurumlar düzenli bir şekilde işlemeye başladı. 

Ben saatimde orada olmam gerek ve seansım bittiğinde tam saatinde kurumdan çıkmam gerek, kurum öğretmenleri ve yöneticileri de kuruma zamanında gelip zamanında gitmeleri gerek. 

Yani kimsesin herhangi bir acil işinin çıkmaması gerek ki, herkesin mağdur olmaması için. 

Benim "engelli" olarak nitelendirdiğim; yürüyemeyen tekerlekli sandalyeliler, bastonlular, görmeyenler, zihinsel problemliler, yaşlılar, hamileler, bebekliler, bebek arabalılar, çocuklular gibi birçok birey bu asansörleri zorunlu olarak kullanıyor.

Henüz beş yıl önce yapılan Asya ile Avrupa kıtalarını denizin altından raylı sistemle toplu taşımayla birbirine bağlayan Marmaray'ın, başlangıç istasyonlarında birer asansörü var. 

Sen son teknolojiyi kullanarak bir toplu taşıma ağı yap/ yaptır, Asya ile Avrupa'yı denizin altından aş, ama kalkıp bu ağın iki ana istasyonuna tek asansör koymalarına göz yum. 

Madem alternatif asansörü koymuyorsun, rampa koy... Eğimi yüzeyi genişliği uygun bir rampa koy... Bu rampayı tekerlekli sandalyemizle aşalım, bastonumuzla aşalım, bebek arabamızla aşalım veya el ele kol kola birilerinden destek alarak, yürüyerek aşalım. 

Ben bu düşüncesizliği devletin en yükseği Cumhurbaşkanlığından Başbakanlığına, İstanbul belediyesinden Valisine Kaymakamına kadar, toplu taşıma ağının yöneticilerine istasyon şeflerine müdürlerine kadar herkesi uyardığım halde kimsesi bana insanca cevap vermedi. 

Bunun tek sebebi var; kendilerini ve beni insan yerine koymamaları, ülke insanının empati yapmayı bilmemesi ve sadece kendini düşünmesidir. 

Defalarca kez yerel yöneticileri Twitter Facebook sosyal ağları  üzerinden etiketleyerek mesaj atarak durumu fark etmelerini sağladım, ama kıllarını kımıldatmadılar. Bir "teşekkür" etsem veya yapabilecekleri bir şey olduğunda anında cevap verirken, bu asansör konusunda hep suskun kaldılar. 

Başbakanlığa BİMER'e son derece güzel bir yazı yazıp durumu anlattım, ama oradan bana çok saçma bir yanıt gelince bende "bu işi bunlarda çözemez" dedim ve asansör konusunda çözüme ulaşamayacağıma inanmaya başladım.  

BİMER'e dedim ki: "ben bir tekerlekli sandalyeli engelliyim ve düzenli olarak Marmaray toplu taşıma ağını kullanıyorum... Bu ağın bir asansör sorunu var, lütfen bu sorun hakkında bir şeyler yapın. Ya bir asansör daha koyun ya da Kazlıçeşme ve Ayrılıkçeşmesi istasyonlarına bir rampa sistemi kurun" dedim. 

Bana BİMER'den gelen cevapsa: "Marmaray'ı biz yapmadık bu yüzden de bu ağa müdahale edemeyiz" gibi bir şey oldu. 

Ayrılıkçeşmesi ve Kazlıçeşme istasyonlarına çözüm önerim... Ve gelen cevap.